سفر قندهار
فريادی از دل صحرا
فيگارو، فرانسه
مه ۲۰۰۱
دومينيك بورگ
در صحرايى از تپه هاى شنى، صحنه اى به غايت عظيم و با شكوه و درعين حال زجر آور به نمايش در مى آيد، يك زن خارجى را مى بينيم كه پاى پياده در پى صفى كه فردى با پرچم سازمان ملل آن را هدايت مى كند مى رود. آنها به سفر قندهار مى روند. كمى آن سوتر شاهد نزول رقص كنان پاهاى مصنوعى از آسمان هستيم. نگاهى سورئاليستى از تصاوير سمبليك از فيلم محسن مخملباف. اما چگونه بايد از اين فيلم نام برد؟ يك فيلم مستند يا يك داستان سينمايى؟ و يا يك فيلم مستند كه در اشكالى سمبليك و خيالى شرايط واقعى مردمى كه تحت سلطه قدرتمند طالبان زندگى مى كنند را به تصوير كشيده است؟
اين فيلم در واقع خاطرات دختر جوان روزنامه نگارى است كه سالها در كانادا زندگى كرده است و هم اكنون براى نجات خواهرش به افغانستان مى رود. خواهرى كه با فرا رسيدن آخرين كسوف قرن در افغانستان دست به خودكشى خواهد زد. مسافرتى وحشت آور در درون سرزمينى محصور از سنت و سياست.
اين سفر توسط تصاوير تكان دهنده محسن مخملباف بيان مى شود. در جايى كه پزشك سياه پوست آمريكايى، زنان را از پشت پرده ضخيمى كه فقط سوراخى براى ديدن دارد معاينه مى كند. جايى كه صليب سرخ براى روى مين رفتگان دست و پاى مصنوعى از آسمان مى ريزد. از ياد نبريم كه در افغانستان در طول ٢٠سال گذشته در هر ٥ دقيقه يك نفر از گرسنگى يا جنگ و انفجار مين كشته شده است.
تصاوير به غايت سهمگين و مدرن اين فيلم نگاهى است به دوزخ بدوى افغانستان به شكلى مبهوت كننده.
اين فيلم آرام و خشن، بيانگر شرايطى است كه در چهره پوشيده "نفس" مى توان خواند. آرام، به وسعت بيابان پيش رو، و خشن، از اين رو كه كودكان خردسال سلاح به دست دارند و يا مردان بى پا در انتظار و روياى پاى مصنوعى كه از آسمان مى بارد به هر سو مى دوند.
اميد به زندگى براى زنى كه زندانى موقعيت سنتى خويش است، تنها از وراى آرايشى براى بقاى زن بودن مانده است. اين فيلم در دفاع از حقوق زن افغان فريادى است تكان دهنده.
سفر قندهار ، فريادی از دل صحرا
