نامه محسن مخملباف به کوفی عنان (رئیس سازمان ملل)
دبیركل محترم سازمان ملل
جناب آقای كوفی عنان
شما در زمانی بر سازمان ملل مدیریت می كنید كه روابط كشورها براساس فرصتها و تهدیدها تعریف می شود و نه براساس روابط انسانی و دلسوزی متقابل بشری. در چنین دنیایی اگر افغانستان همچون كویت نفت داشت، جهان معاصر چند روز پس از حضور طالبان در افغانستان واكنش نشان می داد و چون چنین نبود، مصائب افغانستان زیر برقع سكوت رسانه های جهانی فراموش شد. و تا دنیای مرفه از سوی جهان فقیر تهدید نشد، افغانستان در فراموشی باقی ماند. اما گویی عمر توجه ناشی از تهدید، كوتاهتر از عمر توجه ناشی از فرصتهاست. از این رو جهان علیرغم تمام وعده هایش، برای نجات افغانستان در ۵ سال آینده، تنها ٤/٥میلیارد دلار می پردازد. اگر این رقم بر جمعيت ۲۰ میلیون نفرى افغانستان تقسیم شود، برای بازسازی افغانستان در۵ سال آینده، به هر فرد افغان ۲۲۵ دلار، یعنی برای هر افغان، سالانه ۴۵ دلار و یا ماهانه حدود ۴ دلار پرداخت خواهد شد.
چگونه می شود كسی كه هیچ چیز ندارد با ۴ دلار در ماه، هم غذا بخورد، هم لباس بپوشد، هم خانه ویرانش را از نو بنا كند و هم سرزمین پر از مین اش را به گندمزار تبدیل كند و هم برای كودكانش مدرسه بسازد تا ۹۵ درصد زنان و ۸۰ درصد مردانش را كه در حكومت طالبان از مدرسه رفتن محروم بوده اند، باسواد كند؟
حاكمیت طالبان ثمره ازدواج فقر و جهل بود و دولت امروز افغانستان، نیازمند تغییر وضعیت فقر و جهل، به وضعیت ثروت و علم است.
شما وقتی می توانید امید به آینده را كه گمشده ۲۰ ساله افغانستان بوده است تداوم بخشيد كه به عنوان دبیركل سازمان ملل، كشورهای ثروتمند را متقاعد كنید كه در این نظام طبقاتی جهانی، برای جلوگیری از طغیان مردم كشورهای فقیر علیه كشورهای ثروتمند، حداقلِ نیازهای بشری را در هر كجا رعایت كنند.
شما اكنون در ایران میهمان ما هستید، قدمتان روی چشم. اما بگذارید سوای از گزارش های رسمی، به عنوان انتقاد از خود اعتراف كنیم كه در سرزمین ما كه از انبوه دانشگاه ها دچار تورم شده، هنوز ٧٤٦ هزار نفر از كودكان و نوجوانان آواره افغان كه سالهاست به ما پناه آورده اند، در بی سوادی مطلق به سر می برند. چرا شما كه دبیركل سازمان ملل هستید، از دولت ایران و پاكستان نمی خواهید تا در هر كلاس دبستان ـ دبیرستان و دانشگاه، حداقل یك صندلی را برای آموزش افغان ها اختصاص دهند؟ تا در توسعه انسانی افغانستان، گام اساسی را برداشته باشند. و هنگامی كه باز می گردید، چرا از امریكا نمی خواهید كه فقط یك دلار بیشتر از آنچه در بمباران افغانستان هزینه كرد، در آبادی افغانستان صرف كند؟ فراموش نباید كرد كه طالبان نه یك گروه سیاسی، كه یك فرهنگند و تغییر یك فرهنگ، نیازمند آموزش و تغییر بنیادهای اقتصادی است و این هر دو مهم به كمك واقعی جهانیان نیاز دارد.
با احترام و دوستی
محسن مخملباف
۶ /۱۱/۱۳۸۰
